Werk en trapje naar Meknès

Donderdagmiddag, 1 december, heel fijn gewerkt met Hadja. Een doos die ik voor €8,- had gekocht leverde een grote puzzel, autootjes en een voorleesboek op. Na het leggen van de puzzel, even spelen met de autootjes, een groepje verzameld die zich niet goed kan concentreren, Hadja leest voor in het Arabisch. Een half uur hebben we de kinderen ( leeftijd 3 t/m 7, met en zonder beperking) luisterend en spelend rustig beziggehouden! Daarna, met degenen die dat konden (stilzitten en een potlood vasthouden) enigszins een brandweerauto getekend en gekleurd.
Ondertussen Ryan(7), die het na 5 minuten voornamelijk leuk vindt om papier van anderen te pakken in de gaten proberen af te leiden. Wanneer het te moeilijk wordt heb ik nog een trucje, een bal die licht geeft, dit houdt hem ook weer 10 minuten bezig! Hadja en ik súpertevreden naar huis. Morgen weer zo'n dag!
De volgende ochtend stonden de twee leraressen en anderen te discussiëren. Ik stond erbij, maar begreep er niets van en ging mijn programma van de dag voorbereiden. Een grote groep kinderen werd onverwacht in de rustruimte neergezet onder het toeziend oog van een jong meisje. Ik dacht, ik help haar even, deed mijn yoga en muziekprogramma, Hadja kwam 15 minuten later binnen. Na 20 minuten....... geen leerkracht te zien. Ik liep naar de leerkrachten en vroeg wat het plan was.
Nouhou, ze reorganiseerden de ene ( niet natgeregende klas) en scheppen daar ruimtes voor alle drie de groepen. Een prachtige manier van samenwerken tussen de twee leerkrachten ( ik heb ze zo nog niet gezien, ze verschillen nogal van karakter) alleen overleggen met de overige aanwezigen................? ik ging even uit mijn bol!
Ik begrijp dat ze gefrustreerd zijn en zich in de steek gelaten voelen door hun directeuren. Maar communiceren is iets wat in Marokko op een andere manier gaat dan ik gewend ben.
Ok, ze begrepen mijn ongenoegen en legden me uit wat ze van plan waren. Even later kwam Soufiane van Projects Abroad langs. De leerkrachten hebben hun frustratie met hem gedeeld. Wat hij ermee doet????

'Smiddags op de trein naar Meknes gestapt, even rust en alleen op pad, een goedkoop hotel (18,-) aan de rand van de oude stad. Hoef ik niet zo te zoeken..... blijkt het hotel toch een Riad (monumentaal huis met binnenplein) in een van die kleine straatjes. Gelukkig was het nog een beetje licht bij aankomst.
Schàt van een meneer van het hotel die me uitlegde dat ik nog niet betaald had. Ik geloofde hem op zijn mooie bruine ogen. Maar kon geen geld meer vinden. Dat heb ik overal en nergens verstopt (wie iets bewaard die heeft wat). Dus toch maar in het donker en de regen op zoek naar een bank. Ik kreeg het gevoel dat ik in een regenachtig ski-oord (ik heb mijn skijas aan) aan was gekomen na een veel te lange reis door files en ongelukken. Ieder liep er wat verloren bij, een geluksvogel had een paraplu, of zoals ik een goede regenjas met capuchon.
De derde bank was open, ze werken niet allemaal op vrijdag. Daarna maar een tosti kaas genomen bij een heel vriendelijke jongeman en een fruitsalade. Ik kikkerde helemaal op. Een leeftijdsgenote kwam met haar dochter(35) die niet zo goed haar knieën op kon trekken aangelopen; de stoep was nèt iets te hoog. Gelukkig gleed alleen de dochter zachtjes op de vloer. Twee mannen kwamen aangesneld, een derde schoof twee stoelen dichterbij. Even later werd de dochter door haar broer(?) opgetild en in de auto gedragen. Met veel glimlachen nam ik afscheid en vond in één keer mijn hotel waar ik de bezorgdheid van de hoteleigenaar wegwuifde, tout est bien, pas de problème. Hij zijn geld ik vrolijk naar bed. Het was 8 uur. Nog een cigaretje op het dak, uitzicht op Meknes! Heerlijk geslapen en gelezen, luisterend naar de regen die op het dak viel: ìk lag lekker droog en warm. S'ochtends gebadderd want de douche stroomde niet door, pas de problème, weet ik wel een oplossing op.
Zo in mijn eentje reizen heeft zijn voordelen, ik hoef het ongemak van mijn reisgenoot niet te delen of te dragen, mijn humor en relativeringsvermogen winnen nu ruim!
Na het continentale ontbijt om 12 uur uit het hotel vertrokken na nog wat fotootjes van Meknes en de bergen in de zon genomen te hebben.
Na een uurtje wandelen een taxi naar het station genomen. Nu in de stoptrein weer teug naar Rabat. Zo zie ik nog eens wat van het land. Vanaf Meknes mooi heuvelachtig gebied met veel landbouw. Marokko heeft veel rivieren! Het ziet er lenteachtig uit, met vers groen. De coupé gevuld met een jong gezin dat er bezorgd uitziet en een vrolijk kindje dat graag door mij geanimeerd wil worden. Ik zou ook mijn Arabisch met haar kunnen oefenen........ het klinkt raar, maar ik heb even geen zin in contact?????
Morgen met Assia stof uitzoeken voor een ochtendjas! Tijdens de terugweg krijg ik een uitnodiging van Shaun, met wie ik naar Marrakech geweest ben om samen te gaan eten om 18.00. Leuk! Even weer lekker Engels praten en onze ervaringen uitwisselen. Net voor ik mijn "homestay" bereik belt Shaun en vertelt in tranen dat haar vader plotseling is overleden. Ze neemt de volgende trein naar Meknes, waar haar man een cursus volgt. Ik keer snel weer terug naar het station om haar nog even te spreken en te zien en te knuffelen. Ze was heeel verdrietig natuurlijk. We hebben van elkaars gezelschap genoten. Ze gaat zeer waarschijnlijk zo snel als mogelijk naar haar familie in de V.S. Ik zal haar missen.